سعید پورصمیمی و راهی پر پیچ و خم برای رسیدن به «خوشدلان»
تاریخ انتشار: ۶ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۸۳۶۷۳۱
سعید پورصمیمی حالا با تازه‌ترین نمایش خود روی صحنه است؛ کاری کمدی که متن آن را هم خودش نوشته. او در هشتمین دهه زندگی خود همچنان روی صحنه است ولی برای رسیدن به این جایگاه، راهی پر پیچ و خم را طی کرده است.
به انگیزه حضور دوباره این بازیگر روی صحنه تئاتر نگاهی گذرا به فعالیت‌های او در حوزه هنرهای نمایشی داریم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به گزارش ایسنا، سعید پورصمیمی نیز مانند بسیاری از هم‌نسلان خود از دوره نوجوانی و در تئاترهای مدرسه اولین حضور روی صحنه را تجربه کرد.
او نیز با دیدن نمایش‌های آن زمان فریفته جادوی صحنه شد و مشتاق روزی که خودش روی صحنه نقش‌آفرینی کند اما تحقق این رویا در آن مقطع چندان هم ساده نبود. هرچند در دوران جوانی او مشتاقان بازیگری این چنین پرشمار نبودند، اما به همان میزان نیز امکانات در این حوزه اندک بود. با این حال نسل آنان یاد گرفته بودند برای تحقق رویاهای خویش پایمردی و شکیبایی کنند.
در زمان ورود آنان به عرصه هنری، نه خبری از منابع مکتوب متعدد بود و نه در هر کوی و برزنی، دانشکده‌ای هنری یا آموزشگاه بازیگری فعالیت می‌کرد. نه سالن‌های تمرین این چنین پرشمار بودند و نه نمایشنامه‌های رنگ به رنگ دست به دست می‌شد.
با این همه کسانی که از دل آن سال‌ها وارد کار هنر شدند، اغلب جزو چهره‌های ماندگار فرهنگی کشورمان محسوب می‌شوند.
سعید پورصمیمی هم گرچه اهل گفتگوهای مطبوعاتی نیست و تمایل چندانی برای حضور در رسانه‌ها ندارد، با این حال در گفتگوهای دوستانه عنوان کرده است که در سال‌های آغازین جوانی او ، ورود به حوزه بازیگری با دشواری‌های بسیار همراه بوده است.
او که به همراه کسانی چون رضا بابک، بهرام شاه محمدلو، پرویز پورحسینی، مرضیه برومند، داریوش فرهنگ، مهدی هاشمی، خسرو شکیبایی، سوسن تسلیمی و ... در دوران پرفروغ دانشکده هنرهای زیبا درس تئاتر آموخته، یادآوری کرده است که شکل‌گیری رشته تئاتر در این دانشکده چقدر سخت بوده است.
پورصمیمی به واسطه حضور در این دانشکده با حمید سمندریان که آن زمان بعد از تحصیل تئاتر در آلمان تازه به ایران بازگشته بود، آشنا می‌شود و همواره از او به عنوان استاد خود یاد می‌کند.
سرآغاز فعالیت‌های جدی پورصمیمی در تئاتر به دهه درخشان ۴۰ بازمی‌گردد؛ زمانی که همه شاخه‌های فرهنگی هنری دوران پرفروغی را تجربه کردند.
سعید پورصمیمی هم در آن مقطع در بخشی از نمایش‌های مهم حمید سمندریان روی صحنه رفت و در اجرای بعضی از آنها هم مسئولیت‌هایی همچون دستیاری کارگردان یا مدیریت صحنه را بر عهده گرفت.
بازی در نمایش‌های «آندورا»، «طبیب اجباری»، تئاتر تلویزیونی «خمره» و ... آثار حمید سمندریان، »،«شش شخصیت در جستجوی نویسنده» به کارگردانی پری صابری، بخشی از فعالیت‌های او در زمینه بازیگری در سال‌های پیش از انقلاب است.
او اوایل دهه ۴۰ با همراهی بازیگرانی دیگر چون پرویز فنی‌زاده، اسماعیل محرابی، عباس یوسفیانی، محمد حصاری و ... گروهی را با نام گروه «پازارگاد» تشکیل دادند و مدتی بعد از استادشان حمید سمندریان دعوت کردند تا سرپرستی این گروه را بر عهده بگیرد. این گروه به یکی از گروه‌های جریان‌ساز آن زمان تبدیل شد و در شرایطی که هنوز مجموعه تئاتر شهر افتتاح نشده بود، نمایش‌های گوناگونی را در تالارهایی مانند تالار فردوسی دانشگاه تهران، تالار مولوی، موسسه گوته، انجمن فرهنگی ایران و فرانسه و ... اجرا کردند.
این بازیگر که همانند دیگر همکاران پرشور خود در جستجوی فضاهای تازه بوده، با بازی در نمایش «پژوهشی ژرف و سترگ و ...» نوشته عباس نعلبندیان و کار آربی اوانسیان، «استثنا و قاعده»، «خسیس» و «بازرس» سعی کرد به این تجربه‌ها دست یابد.
پورصمیمی که از دهه ۶۰ با بازی در فیلم «ناخدا خورشید» به کارگردانی ناصر تقوایی، حضور جدی خود را در سینما آغاز کرد، نیمه دوم دهه هفتاد که تئاتر بار دیگر جانی تازه گرفته بود، با بازی در نمایش «دایره گچی قفقازی» به کارگردانی حمید سمندریان در تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر روی صحنه رفت.
بازی در دو نمایش «ریچارد سوم» و «هنر» به کارگردانی داود رشیدی، بخش دیگری از فعالیت‌های او در زمینه بازیگری تئاتر در سال‌های بعد از انقلاب است.
«ریچارد سوم» از مشهورترین آثار شکسپیر است که در تالار اصلی تئاتر شهر روی صحنه رفت و فاطمه معتمد آریا، علی دهکردی و ... دیگر همبازی‌های او در این نمایش بودند.
پورصمیمی برخلاف بعضی از هم‌نسالان خود هر زمان که فرصتی دست داده در تئاتر بازی کرده است. گرچه به دلایل گوناگون حضور او روی صحنه، گاه، با فاصله‌های زیاد همراه بوده است.
او پاییز سال ۸۵ با بازی در نمایش «یک شب در کتابخانه» به کارگردانی ژیلبرت تسای، کارگردان فرانسوی در کتابخانه ملی تهران روی صحنه رفت. پانته آ بهرام، رحیم نوروزی و سهند عبیدی، دیگر همبازی‌های پورصمیمی در این نمایش بودند. این نمایش درباره موضوع کتاب و کتابخوانی و جزو انگشت‌شمار نمایش‌هایی بود که در مرکز اسناد کتابخانه ملی روی صحنه رفت.
سعید پورصمیمی سال ۹۸ و بعد از ۱۷ سال دوری از صحنه با بازی در نمایش «آواز قو» به کارگردانی پریزاد سیف، بار دیگر روی صحنه رفت. این نمایش جزو آثار تحسین‌شده چخوف است و در تماشاخانه ایرانشهر اجرا شد.
او که علاوه بر بازیگری دستی هم در کارگردانی و نگارش نمایشنامه دارد، پیش‌تر نمایش «داستان ضحاک» را نوشته و کارگردانی کرده است.
پورصمیمی هرچند دیر وارد سینما شد، اما با بخشی از فیلمسازان بنام کشورمان همکاری داشته و جوایز گوناگونی را بابت نقش‌آفرینی‌های خود در سینما به خانه برده است.
بازی در فیلم‌هایی همچون «ناخدا خورشید» به کارگردانی ناصر تقوایی، «پرده آخر »اثر واروژ کریم مسیحی، «عروس آتش» ساخته خسرو سینایی، «تحفه‌ها» ابراهیم وحیدزاده، «دلشدگان» کار علی حاتمی، «آبادانی‌ها» کار کیانوش عیاری، «عشق طاهر» ساخته محمدعلی نجفی، «زشت و زیبا» به کارگردانی احمدرضا معتمدی، «ایران سرای من است» کار پرویز کیمیاوی، «یه حبه قند» به کارگردانی رضا میرکریمی، «بوسیدن روی ماه» ساخته همایون اسعدیان و ... بخشی از کارنامه هنری اوست.
این بازیگر که اولین حضور خود را در سریال‌های تلویزیونی با بازی در «سلطان صاحبقران» ساخته علی حاتمی آغاز کرده است، برای تماشاگران سریال‌های تلویزیونی با بازی در مجموعه‌هایی همچون «در پناه تو» ساخته حمید لبخنده، «ماه عسل» کار شاهد احمدلو، «بچه‌های خیابان» به کارگردانی همایون اسعدیان، «نشانی» و «توطئه فامیلی» هر دو به کارگردانی رامبد جوان و ... خاطره ساز است.
حالا این بازیگر که علاوه بر بازی‌های به یادماندنی‌اش در آثار جدی، در ساخته‌های کمدی هم حضوری درخشان داشته و جایزه گل آقا را هم دریافت کرده است، با بازی در نمایش «خوشدلان» به کارگردانی پریزاد سیف که اثری کمدی به شمار می‌آید، بار دیگر در تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه است.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: نمایش خوشدلان سعید پورصمیمی عربستان حج 1402 میراث فرهنگی محسن يگانه ارتش جمهوري اسلامي ايران باستان شناسي راديو عربستان حج 1402 باستان شناسي بازی در نمایش حمید سمندریان سعید پورصمیمی روی صحنه رفت سال ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۸۳۶۷۳۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جایزه‌ای به نام اکبر زنجانپور اهدا شود/آرزوی نویدمحمدزاده چه بود؟
به گزارش خبرنگار مهر، نوزدهمین مراسم «شب کارگردان» انجمن صنفی کارگردانان تئاتر ایران و آئین نکوداشت اکبر زنجانپور، عصر یکشنبه ۹ اردیبهشت در خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
محمد سلوکی اجرای این مراسم را بر عهده داشت و محمود دولت‌آبادی، فریبرز گلبن، اسماعیل خلج، اصغر همت، ایرج راد، حبیب رضایی، مسعود دلخواه، مهدی میامی، کاظم هژیرآزاد، مجید امرایی، محسن بهرامی، از جمله حاضران در آن بودند.
در ابتدای این مراسم شهرام گیل‌آبادی رئیس انجمن صنفی کارگردانان تئاتر گفت: امروز روز تولد استاد حمید سمندریان است. خاطرات فراوانی با نام بردن از حمید سمندریان به عنوان نشانه و تلنگر در ذهن ما ایجاد می‌شود. هیچ لحظه‌ای در تئاتر ایران ایشان از ذهن ما فراموش نمی‌شود.
وی اظهار کرد: انجمن با مرور ملاک‌های مختلف در طول سال به این نتیجه رسید که مدالیوم و نشان عالی خود را به استاد اکبر زنجانپور چهره تأثیرگذار تئاتر ایران اهدا کند. انجمن به دلایل حمایتی قصد دارد به خاطر منش فکری و کاری‌شان از ژاله علو، علیرضا کوشک‌جلالی و علی شمس نیز قدردانی کند.
وی ادامه داد: خوشحال و خرسندیم که با سختی در کنار دوستان‌مان ایستادیم و هیچ تحمیلی را نپذیرفتیم و با استقلال و به پشتوانه بزرگان تئاتر پیش می‌رویم. تئاتر عرصه نقد، تحلیل و حقانیت است.
گیل‌آبادی یادآور شد: سال قبل مدالیوم انجمن به آتیلا پسیانی اهدا شد که دیگر در میان‌مان نیست. یادش را گرامی می‌داریم.
سپس تصاویری از مراسم هجدهمین «شب کارگردان» و سخنان زنده‌یاد آتیلا پسیانی پخش شد.
در ادامه احسان حاجی‌پور دبیر مراسم متن لوح قدردانی از علی شمس را قرائت کرد و سپس با حضور صدرالدین زاهد از علی شمس قدردانی شد.
علی شمس گفت: ممنونم که انجمن به یاد من بود. من حرفی نمی‌زنم که جشن امشب به حاشیه نرود. امیدوارم مسیر چرخ روزگار به شکل دیگری بچرخد که هر کدام از ما تئاتر مدنظر خود را روی سحنه ببریم و هیچ رنج و عذابی گریبان‌مان را نگیرد.
در ادامه آرش دادگر عضو هیأت‌مدیره انجمن صنفی کارگردانان تئاتر روی صحنه رفت و ضمن قرابت متن لوح قدردانی علیرضا کوشک‌جلالی، گفت: یک سال پیش تماس تلفنی داشتم و کارگردان بزرگی با من تماس گرفت. از لقب استاد برای او استفاده کردم ولی او گفت که از واژه استاد استفاده نکن. علیرضا کوشک جلالی برای من همچنان استاد است و اعتبار بین‌المللی به تئاتر ایران داده است.
سپس علیرضا کوشک‌جلالی که روی ویلچیر نشسته بود در سخنانی کوتاه گفت: آرزو دارم که دیگر خبر اعدام نشنویم.
در ادامه پیام صوتی ژاله علو برای حاضران در مراسم پخش شد. وی در ابتدای این پیام از اینکه به دلیل کسالت نتوانسته در جمع حضور پیدا کند، عذرخواهی کرد.
وی در ادامه پیام خود یادآور شد: هنر والای تئاتر برای من ارزشمند بوده و با اشتیاق تمام کار هنر را دنبال کردم. من کار تئاتر را از ۱۳۲۷ در تئاتر تهران شروع کردم. سپس در تئاتر فردوسی و پس از آن در تئاتر فرهنگ به ایفای نقش پرداختم.
وی به ذکر نام کارگردان‌ها و نمایش‌هایی که همکاری داشت پرداخت و یادآور شد: در ادامه در سینما و رادیو نیز فعال شدم.
علو تاکید کرد: فکر می‌کنم بزرگترین ارزش برای هر هنرمندی این است که نتیجه کارهای خود را توسط مردم ببیند. خوشحالم کارهایی کردم که همچنان بین مردم به نیکی از آن یاد می‌شود و خوشحالم کارهایی کردم که مردم از آنها راضی هستند.
در ادامه اصغر همت لوح قدردانی از کوشک‌جلالی را به وی اهدا کرد.
سپس محمد رحمانیان روی صحنه حضور پیدا کرد و بخشی از نمایش رادیویی «روزهای رادیو» را که اشاره‌ای به ژاله علو و رقیه چهره‌آزاد داشت، خواند.
وی خطاب به کوشک‌جلالی گفت: حضور تو برای تئاتر ایران مانند یک معجزه است، بمانی برای‌مان.
سپس متن لوح قدردانی از ژاله علو را قرائت کرد و ایرج راد به نمایندگی از ژاله علو لوح و نشان مدنظر را دریافت کرد.
در این بخش از مراسم، هایده حائری خطاب به حاضران در مراسم گفت: من از مردم قدردانی می‌کنم که قدر هنرمندان‌شان را می‌دانند و در این مراسم حضور پیدا کردند. هنرمندان تلاش می‌کنند با فعالیت‌های خود هنر را پیش ببرند گرچه همه چیز بر علیه‌شان است.
حائری در ادامه به طنز بیان کرد: حیف است که جایزه ژاله علو عزیز را ۲ آقا بگیرند، به همین دلیل آمدم و جایزه ژاله علو عزیز را می‌گیرم.
در این بخش از مراسم تصاویری از گفت‌وگوی محمد رحمانیان با اکبر زنجانپور پخش شد که طی آن زنجانپور به ذکر خاطراتی از نحوه حضور خود در عرصه بازیگری و تجربه همکاری با حمید سمندریان و جمیله شیخی پرداخت.
سپس محمود دولت‌آبادی روی صحنه رفت و یادی از مهدی فتحی به عنوان دوست مشترک خود و زنجانپور کرد و گفت: روزی مهدی به اکبر گفت کسانی که هنر کار نمی‌کنند چه می‌کنند؟ من در عجب بودم از افقی که پیش روی این ۲ عزیز شکل گرفته است. اکبر سعی کرده که همیشه هنر بورزد ولی موانع خیلی وقت‌ها اجازه نداده است. این اجتماع به نشانه دوستی و ارادت به هنرمندان تئاتر تشکیل شده و بسیار گرامی است.
وی یادآور شد: لازم نیست که حتماً چیزی بشود. همین که سرپا هستید و همین شب‌ها را برپا می‌کنید یعنی شدن. امیدوارم همیشه پاینده باشید.
سپس محمد رحمانیان مجدداً روی صحنه رفت و گفت: اولین بار استاد را در «آتش بدون دود» و سپس در کارهای تلویزیونی دیدم. بعد از آن تماشای نمایش «همه پسران من» به کارگردانی اکبر زنجانپور باعث شد بفهمم که در زندگی به جای درستی رسیده‌ام. کار درخشانی بود که لحظه‌لحظه‌اش کلاس درس بود.
وی خطاب به زنجانپور تاکید کرد: از صمیم قلبم خیلی از شما متشکرم آقای زنجانپور.
سپس تصاویری از نمایش «چشم اندازی از پل» به کارگردانی حمید سمندریان در سال ۱۳۵۱ پخش شد که اکبر زنجانپور در جوانی خود در آن به ایفای نقش پرداخته بود.
در ادامه مسعود دلخواه نیز روی صحنه رفت و گفت: اکبر زنجانپور مثل هیچ کسی نیست؛ بازیگر و کارگردانی توانا و از همه مهمتر انسانی شریف و دوست‌داشتنی است.
وی تاکید کرد: اکبر زنجانپور بودن ساده نیست و دشوار است، از این رو صحبت کردن درباره او هم دشوار است.
دلخواه یادآور شد: وقتی نمایش «سیزوئه بانسی مرده است» با کارگردانی رکن‌الدین خسروی را دیدم، بازی اکبر زنجانپور حیرت‌زده‌ام کرد.
وی تصریح کرد: حق اکبر زنجانپور این است که جایزه‌ای به نام وی به بازیگران تئاتر اهدا شود.
نوید محمدزاده دیگر سخنران این مراسم بود که گفت: وقتی قرار باشد درباره استاد صحبت کنم، خجالت می‌کشم. خیلی دوست‌تان دارم. امیدوارم قسمت باشد تا روی صحنه با شما نفس بکشم و قسمت باشد روی صحنه تئاتر از شما یاد بگیرم.
سپس شهرام گیل‌آبادی مجدداً روی صحنه رفت و عنوان کرد: در بیش از ۳۰ سالی که در رادیو بودم، صدای رامین فرزاد از گوشم خارج نمی‌شود که ته مانده غذاها را به گربه‌ها می‌داد و برای‌شان «هملت» می‌خواند. سعادت این را داشتم که تجربه حضور در خدمت بزرگان را داشته باشم. مهدی فتحی روبه‌روی دیوار می‌ایستاد و دیالوگ‌های خود را مرور می‌کرد. ما با حکمت‌های مختلف از جمله آموزش در رادیو مواجه بودیم.
وی یادآور شد: دیدن حرکات معلم بزرگی چون اکبر زنجانپور درس‌های بزرگی برای من داشت. چیزی که از این نسل بزرگ عاید من شد این بود که نظم توسعه فکری، دانایی و درایت، سکوت را به همراه می‌آورد. استاد زنجانپور با اندیشه و آثار خود عالم دیگران را ارتقا داد. اکبر زنجانپور در عالم هنر از آبروهای زمین است.
در ادامه پرویز ممنون روی صحنه حضور پیدا کرد و گفت: من از خاطرات هنرجویی و دانشجویی اکبر می‌گویم. اولین بار که دعوت شدم برای تدریس در دانشگاه، نمایشی را از بهمن فرسی دیدم و اکبر زنجانپور نقش اصلی را بازی می‌کرد. مونولوگی طولانی داشت و من تحت تأثیر صدا و بیان اکبر زنجانپور قرار گرفتم.
وی یادآور شد: اکبر از جمله ۴ نفری بود که در دانشگاه به آنها عشق می‌ورزیدم و آخری آذر فخر بود که رفت. من و اکبر اختلاف سنی زیادی نداشتم.
ممنون تاکید کرد: زنجانپور بدون شعار کار می‌کرد. فردی با شخصیت بود که برای هم حرمت قائل بودیم. اکبر همیشه محترم و بسیار جدی بود.
اکبر زنجانپور در ادامه و در میان تشویق همگان روی صحنه رفت و گفت: این تعریف‌ها مسؤولیت آدم را زیاد می‌کند، اینکه هنر و نخ مرتبط هنر یعنی مخاطب را جدی بگیریم. ما تلاش می‌کنیم تا ارتباط نانوشته و ناگفته را در تئاتر ایجاد کنیم.
وی تاکید کرد: وظیفه ما هنرمندان تئاتر این است که تصویری که دیده نمی‌شود بسازیم و آنچه شنیدنی نیست بشنویم و به مخاطب ارائه دهیم. زمانی به این مهم می‌رسیم که کمتر حرف بزنیم.
زنجانپور تصریح کرد: هنریک ایبسن می‌گوید قوی‌ترین انسان کسی است که تنهاترین است. بگردیم و تنهایی‌های خود را پیدا کنیم.
در پایان گیل‌آبادی متن لوح قدردانی از زنجانپور را قرائت کرد و نکوداشت اکبر زنجانپور با حضور محمود دولت‌آبادی، محمد رحمانیان، پرویز ممنون، ایرج راد، اسماعیل خلج و چند تن از چهره‌های هنری برگزار شد.
کد خبر 6091406
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»